Tο κτίσμα, μήκους περίπου 60 μ. και πλάτους 7,5 μ., το οποίο αποτελείται από 12 δωμάτια/ καταστήματα. Το αρχαιότερο εμπορικό κέντρο του βορειοελλαδικού χώρου, με τέσσερα αυτόνομα κτίρια και δεκάδες καταστήματα και εργαστήρια, λειτουργούσε πριν από 2.700 χρόνια στην αρχαία Άργιλο, λίγα χιλιόμετρα από την Αμφίπολη Σερρών, δίπλα στη θάλασσα. Δώδεκα καταστήματα έχουν ανασκαφεί πλήρως και αφορούν σε εργαστήρια υφαντικής, ελαιοπιεστήριο, εργαστήριο για την επεξεργασία κεράτων από ελάφια, πωλητήριο μικρών βωμών κ.ά. Το εμπορικό κέντρο χρονολογείται από τα μέσα του 6ου π.Χ. αιώνα ενώ στην κορυφή του λόφου υπάρχουν αρχιτεκτονικά μέλη από το Αρχοντικό. Ένοικος του ήταν κάποιος εταίρος του Φιλίππου, του οποίου δεν γνωρίζουμε το όνομα, καθώς δεν έχουν βρεθεί σχετικές επιγραφές, ενώ εκεί υπήρχε και το καλύτερα διατηρημένο λιοτριβιό (ελαιοτριβείο) στην Ελλάδα της κλασικής εποχής. Εδώ και 25 χρόνια ανασκάπτει την αρχαία Άργιλο ο επίτιμος έφορος Αρχαιοτήτων -πρώην προϊστάμενος της ΕΦΑ Καβάλας- Ζήσης

  Ελληνική απόβαση στη Σμύρνη Όταν πλέον η Συνδιάσκεψη του Παρισιού εγκαινίασε τις εργασίες της, οι αποκλίνουσες απόψεις της Ελλάδας και της Ιταλίας διαπιστώθηκαν πέρα από κάθε αμφιβολία. Η επίμονη άρνηση των Ιταλών έστω και να εξετάσουν το ενδεχόμενο εκχώρησης της Σμύρνης και της ενδοχώρας της στην Ελλάδα δημιούργησε αδιέξοδο όχι μόνο σε διμερές επίπεδο, αλλά εξίσου μέσα στους κόλπους του Συμβουλίου των Τεσσάρων. Η λύση στον γόρδιο διπλωματικό δεσμό ήρθε την άνοιξη του 1919 με τον πλέον απροσδόκητο και συνάμα καταιγιστικό τρόπο. Στις 11/24 Απριλίου ο Ιταλός πρωθυπουργός Βιττόριο Εμανουέλε Ορλάντο αποχώρησε από τη γαλλική πρωτεύουσα σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την άρνηση των υπόλοιπων τριών Δυνάμεων, και κυρίως των Ηνωμένων Πολιτειών, να συγκατανεύσουν στην παραχώρηση του Φιούμε (σημαντικού λιμανιού στη βόρεια ακτή της Αδριατικής Θάλασσας) στην Ιταλία. Αυτή η ενέργεια δημιούργησε κλίμα αντιπάθειας και καχυποψίας σε βάρος των Ιταλών, το οποίο ενισχύθηκε ακόμα περισσότερο, μετατρεπόμενο

 

Μαλλινης Γεωργιος,Καραγιαννης Δημητριος στον Βοσπορο Τζιαντηρμαδες το ετος 1911 Το Επεισόδιο του Πετριτσίου (βουλγάρικα: Петрички инцидент ) , γνωστό και ως Επεισόδιο Δεμίρ Καπού, ήταν μεθοριακό επεισόδιο στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα, βόρεια των Άνω Ποροΐων, που έλαβε χώρα εν καιρώ ειρήνης κατά τον Μεσοπόλεμο, στις 19 Οκτωβρίου του 1925 [1]. Παρότι ξεκίνησε από μια ένοπλη συμπλοκή κατόπιν φιλονικίας μεταξύ των εκατέρωθεν στρατιωτών συνοριακών φυλακίων, κοντά στη διάβαση Δεμίρ-Καπού (= Σιδηρές πύλες), κατέληξε από αδέξιους χειρισμούς διαχείρισης του συμβάντος προσωπικά από τον ίδιο τον τότε δικτάτορα Θεόδωρο Πάγκαλο[α], σε εισβολή ελληνικών στρατιωτικών μονάδων στο βουλγαρικό έδαφος, περί την βουλγαρική κωμόπολη Πετρίτσι, εξ ου και η ονομασία του επεισοδίου. Συνέπεια αυτού ήταν η καταδίκη της Ελλάδος από την Κοινωνία των Εθνών[2], όπου είχε προσφύγει η Βουλγαρία, σε καταβολή μεγάλης σχετικά αποζημίωσης. Το γεγονός αυτό υπήρξε ένα από τα τρία βασικά λάθη της εξωτερικής πολιτικής του Πάγκα

  Ερείπια των τειχών της Αμφίπολης ΠΗΓΗ  wikipedia.org Ο ρόλος της Αμφιπόλεως στην ιστορία ήταν πολύ μεγάλος. Για την κατάληψή της στους αρχαίους χρόνους δόθηκαν πολλές μάχες και θυσιάστηκαν χιλιάδες άνδρες. Έγινε το μήλον της έριδος και θέατρο πολεμικών επιχειρήσεων πρώτα και Θρακών, μετά των Αθηναίων, των Σπαρτιατών, των Μακεδόνων, των Χαλκιδέων και τέλος των Ρωμαίων. Ήταν το μεγαλύτερο στρατιωτικό, πολιτικό, οικονομικό, πολιτιστικό και νομισματικό κέντρο της Μακεδονίας στην ελληνιστική και ρωμαϊκή εποχή. Λόγω της επίκαιρης θέσεως και των πολλών πλεονεκτημάτων της λεηλατήθηκε και καταστράφηκε πολλές φορές. Πολλές καταστρεπτικές επιδρομές έγιναν κατά καιρούς στη Μακεδονία από τους Σκορδίσκους, τους Γαλάτες, τους Μαίδους, τους Δάρδανους και τους Θράκες. Η Αμφίπολη υπήρξε ο στόχος πολλών ληστρικών επιδρομών βαρβάρων λαών. Υπέστη τις παρακάτω καταστροφές: α) Ρωμαίοι . Οι Ρωμαίοι πρώτοι από όλους, όπως αναφέραμε στο προηγούμενο κεφάλαιο, λεηλάτησαν τους θησαυρούς της Αμφιπόλεως. Τους μετ

  Ενα βιβλίο του συγγραφέα  Oscar Broneer  που εκδόθηκε το 1941 και μεταφράστηκε  στα Ελληνικά απο τις εκδόσεις Αρμός .Περιέχει σπάνιες φωτογραφίες από την εύρεση του επιβλητικού γλυπτού σε κομμάτια στις όχθες του Στρυμώνα καθώς και από την κατασκευή του μνημείου του. Το 1941, ο Σουηδός αρχαιολόγος Oscar Broneer, στο βιβλίο του "Το μνημείο του Λέοντα της Αμφίπολης", παρέθεσε το σχέδιο αναπαράστασης που εικονίζεται δίπλα ως μαυσωλείο με τους ιωνικούς κίονες που το κοσμούσαν στην αρχαιότητα και μεταξύ άλλων έγραψε ότι: "Το 1895, ο Walther Judeith υπέθεσε ότι ο κάτοχος της μεγαλειώδους σαρκοφάγου του Αλεξάνδρου που ανακαλύφθηκε στη Σιδώνα ήταν ο Λαομέδων. Μία ανάλυση των αναγλύφων των τεσσάρων πλευρών της σαρκοφάγου οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η κεντρική φιγούρα σε κάθε σκηνή είχε σκοπό να απεικονίσει τον κάτοχο σε διάφορα αποφασιστικά γεγονότα της ζωής του και ότι αυτές οι ιστορικές εικόνες δεν ταιριάζουν σε κανέναν από του εταίρους του Αλεξάνδρου εκτός από τον Λαομέδοντα...

Σπαρμός καπνού με μηχανή Αρχείο Βασιλείου Καλογρηά     Βαγγέλης Γάτος   Ελευθερία Καλούδη   Φωφώ Αδαμαντόπουλου    Βέρα Καλογρηά   Τούλα Θεολόγου Γλέντι στο εσωτερικό μπαλκόνι του κέντρου ρομαντικα του Βασίλη Δημοτζικη στο Ροδολίβος Σερρών. Αρχείο Βασιλείου Καλογρηά Χρήστος Θεολόγου  Γιάννης Καλογρηας  Κώστας μπιλμπιλης Γιάνκος Κουτης. Ο Θεοδωράκης στο Ροδολίβος Μάιος του 65. Αρχείο Βασιλείου Καλογρηά  Νίκος Πανούσης Γιάννης Καλογρηας  Σάκης Ξαφης Ματάκια Στάμου Κατινα Πατσιουρη 'Αγγελος Παπακωνσταντίνου Μάζεμα τσαγιού στο Παγγαίο  Αρχείο Βασιλείου Καλογρηά

9/10.  Μεσολακκιά Συνεχίζοντας την πορεία μας από τα ανατολικά προς τα δυτικά και ψηλαφώντας το βυζαντινό παρελθόν των χωριών του βορειοδυτικού Παγγαίου φτάνουμε στη προτελευταία στάση μας, την Μεσολακκιά. Το χωριό που βλέπουμε σήμερα είναι νέο. Ιδρύθηκε το  1965  και ονομάστηκε  Νέα Μεσολακκιά  σε αντιπαραβολή με την  Παλαιά Μεσολακκιά  που βρίσκεται περίπου 10 χλμ. ανατολικά-νοτιοανατολικά του νέου χωριού στους πρόποδες του Παγγαίου όρους. Παρόλα αυτά όταν αναφερόμαστε σήμερα στην Μεσολακκιά την λέμε πολλές φορές με την ονομασία  «τα Λακκοβίκια» . Το παλιό χωριό της Μεσολακκιάς ή η «Άνω Μεσολακκιά», επάνω στο βουνό, μετονομάστηκε σε  Μεσολακκιά  το  1927 . Πριν, συγκεκριμένα από το 1919 έως το 1927, το χωριό είχε την ονομασία  Λασκοβίκια . Νωρίτερα από το 1919 το χωριό συναντάται στις πηγές με διάφορες σχετικές ονομαστικά παραφθορές. Η πρώτη αναφορά για το παλιό χωριό της Μεσολακκιάς, με την ονομασία  Λουκουβίκεια , γίνεται σε βυζαντινό απογραφικό έγγραφο του  1095 . Η επόμενη αναφορ

German seaplane George Francis Milne, 1st Baron Milne British seaplane Στις 15 Ιουνίου 1917 γαλλικό δελτίο πληροφοριών αναφέρει ότι η 50ή τουρκική μεραρχία έχει αρχηγείο στο Razolivos (Ροδολίβος;) και ότι το 158ο Σύνταγμά της βρίσκεται στο Νεοχώρι με τρία τάγματα, το 169ο στην ακτή (με τρία τάγματα και ένα εθνοφυλακής, το τελευταίο, μάλλον με μουσουλμάνους της ανατολικής Μακεδονίας) και το 157ο ως εφεδρεία στην Αγγίστα με τρία τάγματα. Τον Ιούνιο η 27η Μεραρχία (βρετανοί ) αναδιπλώθηκε στη λεγόμενη «καλοκαιρινή γραμμή» πάνω από τις όχθες του Στρυμόνα για να γλυτώσει από τα κουνούπια. Οι δυνάμεις, όμως, στις εκβολές δεν μετακινήθηκαν επειδή «η θέση τους ήταν εξαιρετικά σημαντική», ενώ δόθηκαν κουνουπιέρες για όλο το προσωπικό. Στις 21 Ιουνίου υδροπλάνα «Βομβάρδισαν με επιτυχία εχθρικές εγκαταστάσεις στην Provista ([Παλαιοκώμη] 4 χιλιόμετρα βορειοανατολικά του Νεοχωρίου) και στο Razolivos ([Ροδολίβος]  8 χιλιόμετρα βορειοανατολικά του Νεοχωρίου)». Οι Γερμανοί απάντησαν στις 22 Ιουνίο

  Φωτογραφίες αρχείο Φυσέκα Γιάννη  2. Οι αποκριές  Το καρναβάλι πέρασε δύο-τρείς περιόδους μέχρι το 1912. Τα παιδιά ντύνονταν είτε εύζωνοι, είτε γυναίκες, κι άλλοι πάλι αράπηδες. Είχαν τότε εθνική σημασία τα διαδραματιζόμενα με τα καρναβάλια, κατά την περίοδο της τουρκοκρατίας:  «Οι εύζωνοι και οι άλλοι οι ντυμένοι γυναίκες, έστηναν χορό στην πλατεία ή σ' άλλους ανοιχτούς χώρους, οπότε ξαφνικά εμφανίζονταν οι αράπηδες, άρπαζαν μια κοπέλα κι επενέβαιναν τότε οι εύζωνοι να την απελευθερώσουν, καταδιώκοντας τους αράπηδες μέσα στα στενά δρομάκια του χωριού».  Η σκηνή αυτή συμβόλιζε την αρπαγή γυναικών από τον κατακτητή τούρκο, αλλά αυτοί, οι τούρκοι, προφανώς δεν αντιλαμβάνονταν το πραγματικό νόημα των σκηνοθετημένων απαγωγών, γι' αυτό και δεν επενέβαιναν, ούτε αντιδρούσαν κατά οποιοδήποτε τρόπο.  Αργότερα, το καρναβάλι πήρε άλλη μορφή κι έτσι, παρέες από νέους μεταμφιεσμένους, περιφέρονταν στο χωριό απαγγέλοντας διάφορους αυτοσχέδιους στίχους όπως:  «Βλέπω ψηλά στον ου