Η ΛΑΪΚΗ ΤΕΧΝΗ ΣΤΟ ΡΟΔΟΛΙΒΟΣ

 

πηγη ΄:
To Ροδολίβος -Ιστορία Λαογραφία
Μιλτιάδης Παπαπέτρου Γεωπόνος
Η ΛΑΪΚΗ ΤΕΧΝΗ ΣΤΟ ΡΟΔΟΛΙΒΟΣ

Η τέχνη που έχει ακμάσει, κατά τα προ της απελευθερώσεως χρόνια ήταν: η Αγγειοπλαστική. Στάμνες ή λαγήνια ή κούπες, όπως λέγονταν, κατασκευάζονταν σε διάφορα σχήματα στα «Μπέικα αλώνια», πάνω από το καπνομάγαζο του Πλουμή Χατζηαγγέλου. Η κεραμοποιία, σε μια έκταση που βρίσκεται κάτω από του Μαλλίνη το σπίτι. Η χωρική υφαντική που κατασκευάζονταν στον αργαλιό κιλίμια, βελέντζες και άλλα είδη για τις προίκες των κοριτσιών. Στην τέχνη αυτή, την υφαντική, εκτός από τις γυναίκες επιδίδονταν και μερικοί άνδρες όπως ο Στέργιος και ο Παναγιώτης Χατζηδήμος, ο Πούλιος Αγιακλής, τα αδέλφια Παντσιούδη και άλλοι.

Βιοτεχνίες (Ζαχαροπλαστικής). Έχουν ακμάσει 5-6 τον αριθμό στο χωριό από Ηπειρώτες, που επιδίδονταν στη Χαλβαδοποιία, το καταΐφι και το σαλέπι, που εμπορεύονταν στο χωριό και σ’ όλη την περιοχή. Θυμούμαι ένα χαλβατζίδικο κοντά στου Χατζηχαρίτου, πριν μισό αιώνα και πιο πολύ. Περνούσαμε κάπου-κάπου, μα αν δεν είχες φράγκο ή πενηντάλεπτο στην τσέπη, χαλβά δεν έτρωγες, κι ήταν τόσο δύσκολο να έχεις ένα φράγκο στην τσέπη ή σφικτά στο χέρι. Η Αγγειοπλαστική και η Κεραμοποιία που αναφέραμε, πρέπει κι αυτές να θεωρηθούν σαν βιοτεχνίες και, στη λαϊκή τέχνη, να κατατάξουμε μόνο την Υφαντική. Άλλες βιοτεχνίες ήταν η Ασβεστοποιΐα που είχε μεγάλη ανάπτυξη -τα καμίνια βρίσκονταν εκεί που είναι σήμερα το σπίτι του Χάϊτα. Οι σύγχρονοί μου θα θυμούνται, μέχρι περίποιυ το 1940, την «ασβέταριό» μεταξύ Αγ. Αθανασίου και Πρώτης. Επίσης κάποιος τούρκος, ονόματι Νουχ Αγάς, διατηρούσε μύλο ιπποκίνητο αλέσεως σουσαμιού και παραγωγής σαμόλαδου και ταχινιού και του περίφημου «κιουσπέ», που αργότερα θα θυμούνται και οι παλαιότεροι -ίσως προ του 1940- που έφερναν οι πατεράδες μας, μαζί με το σαμόλαδο, από τους νερόμυλους που λειτουργούσαν κάτω από το χωριό της Αγγίστας, μέσα στο λάκκο. Ο μύλος του Νουχ-Αγά, βρίσκονταν εκεί που είναι σήμερα το σπίτι του Γεωργίου Μπούμπα.